Asnjë shtet në histori nuk i është nënshtruar aq shumë padrejtësive dhe shtrembëruar qëllimisht historinë e tij siç ka ndodhur me shtetin osman dhe kalifatin osman – nis një nga komentet në kuadër të rënies së Konstandinopojës nën udhëheqjen e osmanëve, Stambolli i sotëm.
Komenti vijon me atë që “kur flasim për shtetin otoman, atëherë po flasim për një vend që u përplas me Evropën dhe arriti të fitojë vetë.
Kur flasim për shtetin otoman, atëherë po flasim për një shtet që kishte një sulltan (Muhamed Mehmed Fatih) për shkak të të cilit këmbanat e kishës nga vdekja e të cilit ranë tre ditë në të gjithë Evropën e krishterë dhe mesha tre-ditore u mbajtën me urdhër të Papës, si një shenjë feste dhe gëzimi.
Kur flasim për shtetin otoman, atëherë po flasim për një vend që i vetëm përballoi e zbrapsi më shumë se 20 kryqëzata ose fushata kundër botës muslimane.
Kur flasim për shtetin otoman, atëherë po flasim për një vend që meriton vlerësime për shpëtimin e qindra mijëra muhaxhirëve muslimanë nga Andaluzia pas rënies së Granadës.
Kur flasim për shtetin otoman, atëherë po flasim për një vend pa të cilin vende si Tunizia, Maroku dhe Algjeria tani do të flisnin spanjisht dhe do të ishin pjesë e shtetit spanjoll.
Kur flasim për shtetin otoman, ne po flasim për një vend që sundoi në shumë vende evropiane për shekuj me radhë si një fuqi me prirje globale.
Kur flasim për shtetin otoman, ne po flasim për një shtet, sulltani i fundit i të cilit nuk pranoi të hiqte dorë nga Palestina, megjithë shumat e mëdha të arit që iu ofruan atij nga hebrenjtë, duke u thënë atyre se ai më mirë do preferonte të rripej i gjallë sesa t’ua dorëzonte Palestinën atyre.
Kur flasim për shtetin otoman, atëherë po flasim për shtetin që pengoi okupimin e Palestinës dhe që kjo e fundit nuk mund të pushtohej derisa u shkatërrua vetë shtetin osman dhe kalifatin osman”.
Kujtojmë se mendimi europian dhe ndërgjegja europiane, vuan humbjen e Kostandinopojës edhe sot si atë ditë kur ra, paçka shekujve që kanë kaluar. Kësaj i bashkangjitet dhe ëndrra apo synimi për ta rimarrë,n në shumë forma, në mos fizikisht, për të diktuar aty frymën apo vizionin e saj global.
Mjafton si fakt ajo që e vetmja bestytni perëndimore, është e “marta ditë tersi”, e cila buron nga e marta e 29 majit 1453, dita kur ra Kostandinopoja, e përjetuar nga europianët si apokaliptike.
Ndërsa Perandoria Osmane dje e shteti turk sot, falë zotërimit të Stambollit, zotërojnë në një farë forme dhe edhe “çelësat e botës”. Jo më kot, marrja e Stambollit, ishte dhe një paralajmërim profetik.
