Djali: “Babi, a mund të të bëj një pyetje?”Babai: “Po, sigurisht. Thjesht më thuaj.”Djali: “Babi, sa fiton në orë?”Babai: “Nuk është puna jote. Pse do ta dish një gjë të tillë?”DJALI: “Dua vetëm ta di. Të lutem më trego, sa fiton në një orë?”Babai: “Nëse vërtet do ta dish, unë fitoj 100 dollarë në orë.”Djali: “Oh!” (duke ulur kokën)Djali: “Babi, a mund të më japësh hua 50 dollarë?”

Babai u tërbua.
Babai: “Nëse e vetmja arsye që po më kërkon para, është të blesh një lodër të kotë ose ndonjë marrëzi tjetër, shko në dhomën tënde dhe fli në shtrat. Mendo se sa egoist je. Unë punoj shumë çdo ditë për këtë, dhe ti sille si fëmijë.”

Djali shkoi në heshtje në dhomën e tij dhe mbylli derën.
Babai u ul, duke u zemëruar më shumë me atë pyetje. Si guxon ajo të kërkojë para?

Pas rreth një ore, burri u qetësua dhe filloi të mendonte: Ndoshta kishte vërtet diçka të rëndësishme, që djali donte të blinte, me ato 50 dollarë, dhe në fund të fundit, ai nuk kërkonte shpesh para. Kështu ai shkoi në dhomën e djalit të tij dhe hapi derën.

Babai: “A po fle, bir?”
Djali: “Jo, babi, unë jam zgjuar.”
Babai: “Mendova se ndoshta isha shumë i ashpër më parë. Ka qenë një ditë e gjatë dhe e lodhshme.
Ja 50 dollarët që më kërkove.”

Djali u ul, duke buzëqeshur.
Djali: “Oh, faleminderit, babi!”

Pastaj, duke parë poshtë jastëkut, nxori disa kartëmonedha. Burri pa që djali kishte tashmë disa para dhe ishte gati të zemërohej përsëri. Por djali numëroi ngadalë paratë e tij dhe më pas shikoi babain.

Babai: “Pse do më shumë para kur ti i ke?”

DJALI: “Sepse nuk kam mjaftueshëm, por tani po.
Babi, tani kam 100 dollarë. A mund të blej një orë nga koha jote? Mund të vish herët në shtëpi nesër? Do të doja të haja darkë me ty.”

Babai u trondit. Ai e përqafoi fort dhe i kërkoi falje.

Ky është një reflektim i vogël për të gjithë ne, që punojmë kaq shumë në jetë: nuk duhet ta lëmë kohën tonë të ikë pa ia kushtuar atyre që kanë vërtet rëndësi për ne, atyre që janë më afër zemrës sonë. Le të kujtojmë e të shpenzojmë ato “100 dollarë” të kohës sonë me ata që duam.

Nëse vdesim nesër, kompania për të cilën punojmë mund të na zëvendësojë brenda disa ditësh. Por familja dhe miqtë që lëmë pas do të na mungojnë gjatë gjithë jetës së tyre.

Dhe, nëse e mendoni mirë, ne shpesh i kushtojmë më shumë energji punës sesa familjes.

Ka gjëra shumë më të rëndësishme.

Morali është se koha është më e çmuar se paraja.
Kjo histori na mëson se edhe pse shpesh përqendrohemi të punojmë shumë për të fituar para, nuk duhet të anashkalojmë rëndësinë e kalimit të kohës cilësore me të dashurit tanë. Pasuria materiale mund të zëvendësohet, por marrëdhëniet që kemi me familjen dhe miqtë janë të pazëvendësueshme. Prioriteti i kohës me ata që kanë vërtet rëndësi është një kujtesë për të gjetur një ekuilibër midis punës dhe dashurisë, sepse ata janë thesari i vërtetë i jetës.