Miliona palestinezë shënuan 72-vjetorin e Nakba-s, ose Ditën e Katastrofës së Madhe, e cila simbolizon vuajtjet dhe persekutimin e popullit palestinez që nga themelimi i shtetit të Izraelit në tokën palestineze. Miliona palestinezë kanë ende statusin e refugjatëve dhe ëndërrojnë ditën kur do të kthehen në atdheun e tyre.
Palestina po lëviz gjithnjë e më larg nga ëndrrat e saj çdo vit, dhe qëllimet e tyre kombëtare të kthimit dhe pavarësisë vitet e fundit janë përballur me sulme të pamëshirshme.
Kushtet e shkaktuara nga afrimi i botës arabe me Izraelin, ndarja e brendshme e palestinezëve, dobësia e faktorëve ndërkombëtarë dhe qasja e paligjshme e SHBA-së dhe Izraelit përshkruhen si situata më e vështirë me çështjen e Palestinës në vitet e fundit.
Palestinezët, të cilët humbën pjesën më të madhe të atdheut me themelimin e Izraelit, hynë në Nakba-n e 72-të nën hijen e të ashtuquajturit “Plani i Paqes në Lindjen e Mesme” i shpallur nga Presidenti Trump me kryeministrin izraelit Benjamin Netanyahu për të zgjidhur çështjen izraelito-palestineze.
Ndërsa i ashtuquajturi plani i paqes në SHBA i jep Izraelit mbizotërimin e plotë në zonën midis Mesdheut dhe lumit Jordan, ai detyron palestinezët të pranojnë këtë privilegj të dhënë në Tel Aviv në këmbim të “shtetit të ashtuquajtur” dhe “prosperitetit ekonomik”.
I ashtuquajturi plani i paqes injoron kërkesat palestineze të tilla si e drejta për t’u kthyer, Jeruzalemi Lindor, heqja e vendbanimeve dhe eliminon plotësisht mundësinë e një “zgjidhjeje dy-shtetesh” në territorin historik palestinez.
Duke zbatuar planin e Trump në territoret palestineze pavarësisht palestinezëve dhe bashkësisë ndërkombëtare, Izraeli eliminon plotësisht idenë e një shteti palestinez plotësisht të pavarur, sovran, kryeqyteti i të cilit është Jeruzalemi Lindor sipas kufijve të vitit 1967 që palestinezët kanë ëndërruar gjithmonë.
Dhimbje që nuk ndalet për 72 vjet
Një ditë pasi pavarësia e Izraelit u shpall në territorin e okupuar të Palestinës në 1948, më 15 maj, palestinezët e shënojnë atë si Nakba, fillimi i katastrofës që populli po përjeton ende përpara politikës agresive dhe okupuese të Izraelit.
Në më shumë se shtatë dekadat e kaluara, Izraeli ka pushtuar më shumë se 85 përqind të gjithsej 27,000 kilometrave katrorë të territorit palestinez, dhe autoritetet izraelite vazhdojnë të ndërtojnë vendbanime ilegale të paligjshme në zonën e Jeruzalemit Lindor dhe Bregut Perëndimor që u okupuan në 1967.
Termi Nakba është përdorur për të përmendur ditën kur u themelua Izraeli dhe filloi persekutimi i palestinezëve, i përdorur për herë të parë nga historiani sirian Konstantin Zurayk në librin e tij “Çfarë do të thotë Nakba”. Në këtë ditë, palestinezët në mbarë botën organizojnë protesta kundër politikës së okupimit izraelit.
Ndërsa izraelitët festojnë këtë ditë si ditën e themelimit të shtetit të Izraelit, palestinezët e shënojnë këtë ditë si fillimin e një katastrofe të vazhdueshme, pra persekutimin sistematik, në të cilin afër një milion ose 67 përqind e palestinezëve u dëbuan nga shtëpitë e tyre.
Më shumë se gjashtë milion palestinezë kanë statusin e refugjatëve
Sot, më shumë se gjashtë milion palestinezë kanë statusin e refugjatëve në të gjithë botën, nga të cilat 5.3 milion janë regjistruar gjithashtu në Agjencinë e Kombeve të Bashkuara për Ndihmën dhe Punët e Refugjatëve të Palestinës (UNRWA).
Në 72 vitet e kaluara, autoritetet izraelite kanë shkatërruar plotësisht një total prej 675 vendbanimesh palestineze, mijëra palestinezë janë vrarë dhe shumë qytete palestineze janë bërë hebraike. Në atë proces, u krye shkatërrimi sistematik i të gjitha elementeve të trashëgimisë kulturore dhe tradicionale të palestinezëve.
Palestinezët e mërguar sot jetojnë në kushte të dobëta në gjithsej 61 kampe refugjatësh në Territorin Palestinez dhe në vendet e tjera.
Shumica e palestinezëve të zhvendosur brenda vendit jetojnë në Gaza, ku ka tetë kampe refugjatësh. Kampi më i madh në Gaza është Jabalia, ku janë 108,000 refugjatë dhe ai kamp është i njohur si vendi nga i cili filloi kryengritja palestineze e intifadës në 1987.
Ka 20 kampe refugjatësh në Bregun Perëndimor, më i madhi prej të cilave është Birzait, i cili strehon 132,000 palestinezë të mërguar.
Një numër i madh i palestinezëve janë dëbuar në vendet fqinje, madje edhe sot refugjatët palestinezë jetojnë në 12 kampe në Liban, dhjetë kampe në Jordan dhe 12 kampe të tilla në Sirinë e shkatërruar nga lufta.
Disa analistë besojnë se fara e Nakba ishte konceptuar nga ideja e gjeneralit francez Napoleon Bonaparte, dhe më pas u shndërrua në një plan në Deklaratën e Belfour, dhe se kjo ide u fillua në punë konkrete nga kryeministri i parë izraelit Ben Gurion.
Qysh në vitin 1799, Napoleoni nxori idenë e krijimit të një shteti hebre në zonën e Palestinës së atëhershme nën sundimin Osman. Kjo u pasua nga imigrimi masiv i hebrenjve nga të gjitha anët e botës në Palestinë, dhe kështu u përgatit projekti i okupimit të Palestinës nga Sionistët.
Ushtria britanike e udhëhequr nga gjenerali Edmund Allenby pushtoi Jeruzalemin në vitin 1917 dhe fundi i sundimit osman në Palestinë hapi rrugën për realizimin e planit sionist për të krijuar një shtet hebre. Në të njëjtin vit, u botua Deklarata e Balfourit, e cila parashikon krijimin e këtij shteti.
Më 29 nëntor 1947, Asambleja e Përgjithshme e Kombeve të Bashkuara miratoi një rezolutë që parashikon ndarjen e territorit palestinez në një shtet palestinez dhe hebre. Palestinezët dhe shumë vende arabe ishin kundër vendimit, ndërsa sionistët e festuan atë si një sukses të madh.
Një ditë më vonë, sionistët formuan grupin e armatosur të Kaganah, i cili pushtoi zona ku u lejuan hebrenjtë të vendoseshin. Pas përfundimit të mandatit britanik mbi Palestinën, David Ben Gurion deklaroi në 14 maj 1948 se ishte themeluar shteti i Izraelit. Përndjekja e palestinezëve dhe pushtimi i vendit të tyre vazhduan.
Izraeli u njoh si anëtar i KB në 3 mars 1949, pasi pavarësia e Izraelit është njohur nga Shtetet e Bashkuara dhe shumë vende të tjera të botës.
Lëvizja sioniste justifikon idenë e krijimit të një shteti hebre dhe justifikon pushtimin e territorit palestinez me tre pretendime kryesore, përfshirë propagandën e shkrimtarit britanik Izrael Zangwill, i cili shkroi se “një tokë pa një komb ka për qëllim një komb pa tokë”, e cila në thelb mohon ekzistencën e Palestinës. Sionistët gjithashtu pretendojnë se një shtet hebre ekzistonte në këtë zonë 2.070 vjet më parë. Pretendimi i tretë sionist mohon përndjekjen e palestinezëve dhe flet për shpërnguljen e pretenduar të palestinezëve, të cilët vullnetarisht ia kanë shitur tokën e tyre hebrenjve.
Nën udhëheqjen e themeluesit të lëvizjes moderne politike Sioniste, Theodor Herzi, kongresi i parë sionist u mbajt në Bazel të Zvicrës, në 1987, në të cilin filloi zyrtarisht projekti i krijimit të një shteti hebre.
Palestinezët e mërguar edhe sot në kampe refugjatësh ëndërrojnë të kthehen në vatrat e okupuara. Një pengesë për këtë është fakti që Izraeli nuk po zbaton një rezolutë të Kombeve të Bashkuara që u jep refugjatëve të drejtën të kthehen në shtëpi ose të paguhen kompensime për vendin e tyre.
Dhe për më shumë se shtatë dekada, Nakba ka qenë një katastrofë dhe persekutim për palestinezët që vazhdon.