E prekshme:
Djemtë qe ikin nga shtepia te vegjel, duke lene pas nene e baba, gjithmone me nje premtim: “Do te kthehem, prisni vetem pak.” Dhe pastaj ikin, duke marre me vete nje valixhe dhe gjithe endrrat e prinderve te tyre.
Nena mbetet duke pritur te degjoje hapin e tij ne oborr, duke gatuar ato gjellat qe ai i pelqente. Babai mbetet duke pare deren, duke menduar: “Kur te kthehet, do kem dicka me shume per t’i thene.” vitet kalone. Telefonatat behen te ralla, zeri i nenes
dridhet nga malli, ndersa babai sheh lotin prapa nje buzegeshjeje kur thote: “Jemi mire, mos u shqeteso”
Por ironia e hidhur gendron ketu: djemte shkojne per nje jete me te mire, duke menduar se po sakrifikojne veten, ndersa harrojne qe sakrifica me e madhe është e atyre qe mbeten pas. Sepse shtepia bosh nuk regullohet me para, dhe perqafimet e munguar nuk blihen dot me asnje monedhe.
Dhe kur jen momenti te kthehen, ndodh qe nena
dhe babai s’jane me aty per t’i pritur. Vetem dy karrige bosh, nje dere e heshtur, dhe nje zbrazeti qe
asnjë udhetim s’e mbush dot më. Shperndaje në qoftë se te pelqeu…