Çdo vit shkencëtarët në Zelandën e Re fluturojnë mbi disa nga akullnajat më ikonike të vendit dhe pothuajse çdo vit, ata i shohin ato duke u zvogëluar. Por, ky vit nuk ishte ndryshe.
Në fund të marsit, ekipi i shkencëtarëve kaloi tetë orë duke fluturuar mbi majat, duke bërë mijëra fotografi të akullnajave për studimin vjetor të borës. Andrew Mackintosh, një profesor në Universitetin Monash në Australi, i cili ishte në fluturim, tha në një deklaratë se ishte “i tronditur” nga ajo që panë.
Disa nga akullnajat me lartësi më të vogla ishin zhdukur kryesisht, tha ai, ndërsa akullnajat e famshme Franz Josef dhe Fox treguan shenja të dukshme të tërheqjes.
“Vëzhgimet e këtij viti përforcojnë pikëpamjen se ne po vazhdojmë të shohim humbje të akullit nëpër Alpet Jugore,” tha për CNN Andrew Lorrey, shkencëtari kryesor në Institutin Kombëtar të Kërkimeve të Ujit dhe Atmosferës (NIWA) dhe koordinator i sondazhit.
Akullnajat janë masa të mëdha akulli që grumbullohen brenda dhe përreth maleve. Ata rriten në dimër të ftohtë dhe me dëborë dhe tërhiqen kur temperaturat ngrohen. Akullnajat janë burime të ujit të freskët për gati 2 miliardë njerëz në mbarë botën, por shkrirja e shpejtë e tyre përbën një rrezik të madh: jo vetëm që rrit rrezikun për përmbytjet vdekjeprurëse, por shkrirja e akullit po nxit rritjen e nivelit të detit.
Bora, e cila siguron një shtresë ushqyese dhe mbrojtëse për akullnajat, fillon në vjeshtë dhe vazhdon deri në pranverë.
Lorrey ka një analogji financiare për procesin: bora është si një depozitë kursimi për akullnajën, një tampon kundër periudhës më të ngrohtë që vjen. Kur sezoni i shkrirjes fillon në pranverë, ajo duhet të kalojë nëpër këtë “llogari kursimi” të borës së re përpara se të arrijë në trupin e akullnajës.
Rezultatet nga fluturimi i këtij viti do të futen në një raport mbi ndryshueshmërinë afatgjatë në akullnajat, i cili do të dalë më vonë gjatë vitit.