Ai vërtetë ishte një zotëri
I hekurosur , këpucë llustruar ,
Me këmishë të bardhë , kostum të zi
I krehur bukur , e fytyrë të rruar !
*
Askujt si fliste për çudi
Nuk kish kureshtje as që ti njihte ,
Kish zënë hotel aty përbri
Shpesh në dritare dilte e shihte !
*
Sa herë e shihja të vetmuar
E pyesja veten , se ç’hallë do të ket ?!
Tek ecte vetëm duke u menduar
Në t’njëjtën rrugë nëpër qytet !
*
Dhe një mëngjes me një ves Shi
Me sytë nga rruga me orë e prita ,
Por nuk e pashë më atë njeri
Nga kjo kureshtje fort u habita !
*
Më pas u ktheva i fanitur
Si në kllapi lehtë mërmërita ,
Zotëria i huaj paska ikur
Me heshtjen time pëshpërita !
*
Më vonë mësova çi kishte ngjarë
Dhe për atë ankth që e mundonte ,
Ai me një vashëz , kohë më parë
E kishte lënë që ta takonte !
*
Një natë pa Hënë në errësirë
Pranë portës saj hapat ndaloi ,
Nuk mundi që ta shquante mirë
Por nga të qeshurat e dalloi !
*
Pas perdes në atë dritë të zbehtë
Dy silueta , pa t’përqafuar ,
Në qoshe t’murit u mbështet
Me sytë andej i dëshpëruar !
*
Një heshtje e gjatë ra më pasë
Shpirti i psherëtiu lamtumirë ,
Por zemra e saj që digjej afshë
As ti përgjigjej , jo s’kish dëshirë !
*
Shko o mjeran , shko o fat zi !
Një zë i zbehur i tha në terr ,
Mikeshën tënde e ka ai
E po e puth , si ti atëherë !
*
Sa e kish pritur atë Pranverë
Të shihte dashurinë e vjetër ,
Eh , për fatë të keq këtë herë
Ajo kish gjetur , tash dikë t’jetër !
Albert Hitollari