Mevludi ,përkujtimi për Muhammedin as
Ajeti 56 i sures Ahzab është një nga më të thellët dhe më domethënësit në Kur’an, veçanërisht në raport me figurën e Profetit Muhamed (paqja dhe bekimet e Allahut qofshin mbi të). Ky ajet përçon një porosi shumëdimensionale që na nxit të reflektojmë thellë mbi rolin e Profetit Muhamed (a.s.), jo vetëm si një individ historik, por si një përfaqësues i përhershëm i vlerave hyjnore dhe si një urë shpirtërore ndërmjet Zotit dhe krijesave të Tij. Ajeti thotë: “Me të vërtetë, Allahu dhe engjëjt e Tij i dërgojnë salavate (bekime e paqe) mbi Pejgamberin. O ju që besoni, bëni edhe ju salavate dhe dërgoni shumë selame (përshëndetje paqeje) mbi të!” (Ahzab, 56).
Ky mesazh ka një rëndësi të veçantë, sidomos në ditën e lindjes së Profetit Muhamed, një ngjarje që nuk festohet thjesht si një përkujtim historik, por si një moment shpirtëror që thekson dashurinë, mëshirën dhe përulësinë që kemi ndaj Profetit si një model dhe shembull udhëzimi për jetën tonë.
Dimensioni hyjnor dhe lartësimi i Profetit Muhamed (a.s.) është qartë e thënë në Kuranin Famëlartë. Kështu ajeti fillon me pohimin se Allahu dhe engjëjt e Tij i dërgojnë bekime dhe paqe Profetit Muhamed (a.s.). Ky është një akt që i takon vetëm Allahut dhe krijesave më të pastra – engjëjve. Ky akt tregon madhështinë dhe përulësinë me të cilën Profeti Muhamed është i ngritur në piadestalin (shkallën) më të lartë tek Zoti. Zoti i Plotfuqishëm e ka përzgjedhur Profetin Muhammed (a.s.) si njeriun më të përsosur dhe të dashur në gjithë historinë njerëzore, dhe përmes këtij ajeti, Allahu na tregon se lidhja e Tij me Profetin Muhamed (a.s.) nuk është thjesht një marrëdhënie urdhërimi dhe dërgimi të shpalljes, por një marrëdhënie dashurie dhe nderimi.
Ky akt tregon se Profeti Muhamed (a.s.) nuk është thjesht një person i lidhur me kohën dhe hapësirën, por një realitet që qëndron përtej të dyjave. Duke qenë i dërguari i fundit dhe mëshirë për të gjitha botërat (Rahmetun lil alemin), ai përfaqëson lidhjen e përhershme ndërmjet Zotit dhe krijesave. Në këtë mënyrë, Profeti është një reflektim i së Vërtetës Hyjnore, një pasqyrë e vlerave dhe atributeve të Zotit në tokë. Ai është një manifestim i përkryer i dashurisë hyjnore dhe përkushtimit ndaj drejtësisë dhe mëshirës.
Pjesa e dytë e ajetit u drejtohet të gjithë besimtarëve: “O ju që besoni, bëni edhe ju salavate dhe dërgoni shumë selame mbi të!”. Ky urdhër është më shumë se një udhëzim formal për të bërë një akt të jashtëm të përshëndetjes. Përkundrazi, është një thirrje për të ndërtuar një lidhje të thellë shpirtërore me Profetin Muhamed (a.s). Dërgimi i salavateve është një akt që na bën të vetëdijshëm për praninë dhe rëndësinë e tij në jetën tonë të përditshme, si një udhëzues dhe ndërmjetës për të arritur kënaqësinë e Zotit.
Ky përkushtim nuk është thjesht një akt ritual, por një proces meditativ që thellon lidhjen tonë me vlerat që Profeti Muhammed (a.s.) përfaqëson. Kur ne dërgojmë salavate, ne e pranojmë dhe e bëjmë të gjallë në jetën tonë shembullin e tij moral, drejtësinë, përkushtimin ndaj Zotit dhe mëshirën ndaj të gjitha krijesave. Ky akt na lidh shpirtërisht me një burim të pashtershëm të mëshirës dhe udhëzimit, duke na bërë më të afërt me vlerat e vërteta të fesë dhe me Zotin Vetë.
Muhamedi (a s.) si Model i Mëshirës dhe Dashurisë është apsolutisht i pakrahasueshëm.
Profeti Muhamed (a s.), siç përmendet edhe në Kur’an, është përshkruar si “Rahmetun lil alemin”, mëshirë për të gjitha botërat. Kjo do të thotë se mëshira dhe dashuria e tij nuk kufizohen vetëm tek myslimanët, por përfshijnë të gjitha krijesat e Zotit, qoftë njerëzit, kafshët apo edhe natyrën. Në këtë kuptim, dërgimi i salavateve është një njohje e kësaj mëshire gjithëpërfshirëse dhe një përkushtim për të reflektuar atë në jetën tonë. Nëse Neve e duam dhe e përshëndesim Profetin Muhammed a s., ne duhet të përpiqemi ta ndjekim shembullin e tij në ndërtimin e një shoqërie të bazuar në drejtësi, mëshirë dhe dashuri për të gjithë.
Në një aspekt më të thellë, dashuria për Profetin Muhamed është dashuria për vetë burimin e të vërtetës dhe drejtësisë. Kjo dashuri na lidh me Zotin, pasi ai është përfaqësuesi i përsosur i vullnetit hyjnor. Nëse ne e nderojmë dhe e përshëndesim Profetin, ne nderojmë të gjitha vlerat e Zotit që ai përfaqëson. Kjo është një reflektim i ndërgjegjes sonë ndaj së Vërtetës Hyjnore, që na udhëzon në jetën tonë të përditshme.
Në dimensionin metafizik, Profeti Muhamed luan një rol kyç si ndërmjetës mes botës së dukshme dhe asaj të padukshme. Ai është udhëzuesi dhe ndërmjetësi që na ndihmon të kalojmë nga realiteti material në atë shpirtëror. Përmes shembullit të tij, ne kuptojmë se jeta njerëzore nuk është e kufizuar vetëm në aspekte materiale dhe të përkohshme, por është e lidhur me një realitet më të lartë dhe më të thellë – realitetin hyjnor.
Salavati, si akt, nuk është thjesht një përshëndetje, por një shkallë që na afron me realitetin hyjnor. Kur dërgojmë salavate, ne përulemi para madhështisë së Zotit dhe shfaqim përulësi përmes dashurisë dhe respektit ndaj Profetit Muhammed (a s ). Në këtë mënyrë, ne përfitojmë nga mëshira dhe udhëzimi i Zotit, dhe ndjejmë paqen dhe harmoninë që vjen përmes ndjekjes së udhëzimeve të Muhamedit (a.s.). Ky akt është një njohje e ndërgjegjshme e ekzistencës së një qëllimi më të lartë, një përkujtim se vlera e vërtetë e jetës është në përmbushjen e misionit të Zotit në tokë.
Në ditën e lindjes së Profetit Muhamed a.s., ky ajet merr një domethënie të veçantë. Dita e tij e lindjes nuk është thjesht një përkujtim historik, por një rast për të reflektuar mbi dashurinë dhe përkushtimin që ne duhet të kemi ndaj tij dhe misionit të tij. Ky përkushtim nuk duhet të mbetet vetëm në fjalë, por duhet të përkthehet në veprime konkrete. Salavatet që dërgojmë janë një shprehje e dashurisë sonë për të dhe për përpjekjet tona për ta pasuar atë në çdo aspekt të jetës.
Kjo ditë është një moment i veçantë për të kujtuar rëndësinë e tij si një udhëheqës shpirtëror dhe si një ndërmjetës mes nesh dhe Zotit. Përmes salavateve, ne jo vetëm që respektojmë dhe nderojmë Profetin, por gjithashtu na kujtohet që të jetojmë sipas parimeve që ai ka mësuar – dashuri, drejtësi, mëshirë dhe përkushtim ndaj Zotit.
Në këtë mënyrë, ne ndërlidhim jetën tonë të përditshme me shembullin e Profetit Muhamed (paqja dhe bekimet e Zotit qofshin mbi të) dhe bëhemi bartës të dritës që ai ka përhapur për të gjithë njerëzimin. Dërgimi i salavateve na kujton vazhdimisht rolin e tij si udhëzuesi ynë shpirtëror dhe si njeriu që përfaqëson moralin më të lartë, duke e kthyer jetën tonë në një pasqyrim të vlerave hyjnore që ai ka mishëruar.
Kjo ditë, pra, nuk duhet të kufizohet në një përkujtim ceremonial, por duhet të jetë një moment thellësisht transformues për çdo besimtar. Nëse e përkujtojmë Profetin si modelin më të përkryer të njerëzimit, atëherë ne duhet të përpiqemi që çdo ditë të bëhemi më të përngjashëm me të në karakterin, sjelljen dhe përkushtimin tonë ndaj Zotit dhe njerëzve përreth nesh. Salavati bëhet kështu një akt i përhershëm i lidhjes sonë shpirtërore dhe morale me Profetin, duke na ndihmuar të ngrihemi në nivele më të larta të përulësisë, ndriçimit dhe dashurisë për Krijuesin.
Dita e lindjes së Profetit Muhamed, përmes këtij ajeti, bëhet një moment për të rikujtuar se ndjekja e tij nuk është një detyrë e përkohshme, por një proces i vazhdueshëm për të përmirësuar dhe ndriçuar jetën tonë në çdo aspekt, duke bërë që dashuria dhe udhëzimi i tij të shndërrohet në udhërrëfyesin tonë të përjetshëm. URIME DITLINDJA E KRIJESËS ME TË NDRITUR NË EGZISTENCË.
