Miliarda vite më parë dita mesatare e Tokës zgjati më pak se 13 orë dhe ajo po vazhdon të zgjatet. Arsyeja qëndron në marrëdhëniet midis Hënës dhe oqeaneve tona.
Gjatë gjithë historisë njerëzore, Hëna ka qenë një prani e pandashme, fantazmë mbi Tokë. Tërheqja e saj e butë gravitacionale vendos ritmin e baticave, ndërsa drita e tij e zbehtë ndriçon dasmën e natës të shumë specieve. Qytetërime të tëra i kanë vendosur kalendarët e tyre teksa është depiluar dhe zbehur, dhe disa kafshë, të tilla si brumbujt e plehut, përdorin dritën e diellit që reflektohet nga sipërfaqja e Hënës për t’i ndihmuar ata të lundrojnë.
Më e rëndësishmja, Hëna mund të ketë ndihmuar në krijimin e kushteve që e bëjnë të mundur jetën në planetin tonë, sipas disa teorive, dhe madje mund të ketë ndihmuar në fillimin e jetës në Tokë në radhë të parë. Orbita e tij e çuditshme rreth planetit tonë mendohet se luan një rol në disa nga sistemet e rëndësishme të motit që dominojnë jetën tonë sot.
Por edhe Hëna po na rrëshqet nga kontrolli.
Ndërsa performon astro-baletin e saj të ekuilibruar në mënyrë të imët rreth Tokës, duke u rrotulluar, por asnjëherë duke piruetë, prandaj ne shohim vetëm njërën anë të Hënës, ajo gradualisht po largohet nga planeti ynë në një proces të njohur si “recesioni hënor”.
Duke lëshuar lazer nga reflektorët e vendosur në sipërfaqen hënore nga astronautët e misionit Apollo, shkencëtarët kohët e fundit kanë qenë në gjendje të masin me saktësi të saktë se sa shpejt po tërhiqet Hëna.
Ata kanë konfirmuar se Hëna po largohet me një shpejtësi prej 1.5 inç (3.8 cm) çdo vit. Dhe ndërsa e bën këtë, ditët tona po bëhen gjithnjë e më pak më të gjata.
“Ka të bëjë me baticat”, thotë David Waltham, profesor i gjeofizikës në Royal Holloway, Universiteti i Londrës, i cili studion marrëdhëniet midis Hënës dhe Tokës. “Zvarritja e baticës në Tokë ngadalëson rrotullimin e saj dhe Hëna e fiton atë energji si moment këndor.”
Teorikisht, pjesa tjetër e astronautëve që do të fluturojnë në Hënë me programin Artemis të NASA-s mund të jenë në gjendje të thonë se ata shikuan planetin e tyre nga më larg se paraardhësit e tyre në programin Apollo 60 vjet më parë (edhe pse pika që ata mbërrijnë gjatë Orbita eliptike e Hënës rreth Tokës ndoshta do ta përcaktojë më shumë këtë, distanca midis pikave të saj më të afërta dhe më të largëta ndryshon me 43,000 km çdo 29 ditë).
Për ne të tjerët, jetët tona janë shumë të shkurtra për të vënë re se pikosekondat i shtohen gjatësisë së çdo dite që kalon. Nëse i mbyllni sytë, do ta humbisni.