Susannah Cahalan, një vajzë 24-vjeçare është protagonistja e kësaj historie. Jeta e saj ishte krejtësisht normale, punonte si gazetare dhe jetonte një jetë të lumtur dhe të shëndetshme. Derisa një ditë ajo e kuptoi se diçka nuk ishte në rregull.
Së pari mendonte se trupi i saj ishte plot me insekte të vogla, por pas disa analizave mjekët nuk gjetën asgjë. Ditët kalonin dhe Susannah vazhdoi të kishte të njëjtën ndjesi, u bë letargjike dhe vendosi të largohej nga puna.
Koha kalonte dhe vajza kishte gjithnjë e më shumë paranojë, derisa ajo kishte hallucinacione të shpeshta.
E pasi kishte pasur një seri konvulsionesh, mjekët vendosën ta shtronin në spital.
Në spital nuk u përmirësua, por u bë edhe më keq. Ajo u bë shumë agresive me infermieret dhe u përpoq të ikte disa herë nga klinika. Për këtë arsye, mjekët filluan të dyshonin se vajza mund të vuante nga kriza nervore, një krizë me të cilën ata lehtë mund ta kishin mbyllur atë në një spital psikiatrik.
Megjithatë, dhe për fat të mirë për Susannah, Dr. Souhel Najjar e dinte se çfarë po ndodhte me të dhe vendosi të vepronte menjëherë.
Kur Dr.Najjar u bë i vetëdijshëm për rastin, ai zgjodhi të mos kryejë analiza tipike për të cilat zakonisht i nënshtrohen pacientët, por vendosi që ishte më mirë me vajzën të provonte një eksperiment të vogël. Ai i kërkoi të vizantonte një orë. Kur mjeku e pa atë që kishte vizatuar vajza, ai e dinte me siguri se ajo që ai dyshonte ishte e saktë.
“Çmenduria” e Susannah ishte për shkak të një problemi fizik dhe jo mendor.
Vizatimi i të resë përfaqësonte një orë me të gjithë numrat në anën e djathtë, gjë që pasqyronte dëmtimin e trurit. Pas disa testeve dhe hulumtimeve më të detajuara, mjeku ishte në gjendje të diagnostikonte një encefalit për antitrupa kundër receptorit NMDA. Kjo lloj sëmundje është një çrregullim imunitar gjatë së cilit truri sulmohet nga antitrupa të prodhuara nga i njëjti sistem imun. Sikur të mos ishte për zbulimin e Dr.Najjar, Susannah sigurisht do të kishte përfunduar në një klinikë psikiatrike dhe ndoshta sëmundja do ta kishte çuar atë në koma apo edhe në vdekje. Në sajë të diagnozës dhe ilaçeve, Susannah ishte në gjendje të shërohej.
Pas një muaji në spitali ajo u kthye në shtëpi. Kur ajo përpiqet të kujtojë ato ditë, gjithçka duket joreale: “Nuk mbaj mend shumë gjëra të muajit që kam kaluar në spital, më duhej të lija mjekët të shpjegonin se çfarë më është bërë, as nuk i kujtoj bisedat me familjen time apo me të dashurin tim”.
Me këtë histori, Susannah ka shkruar një libër të quajtur “Truri në flakë” dhe së shpejti do të shfaqet në ekranin e madh.
Pa dyshim, historia e saj duket e shkruar për një film horror dhe e reja do të dëshironte të ndahej sa më shumë që të ishte e mundur, në mënyrë që shumë më tepër njerëz të mund të njohin dhe të mposhtin këtë lloj sëmundjeje.
Mos harroni ta ndani me miqtë tuaj në Facebook.
