Lejlekët në fshatin tim Zagraçan.
Rini Demishai një i afërm dhe bashkëfshatari im, sot më dha një lajm të mirë. Lejlekët sërish u kthyen në katund. Ky çift lejlekësh nuk e harron vendin e vet. Po ne pse ta harrojmë vendin tonë!? Lejlekët nuk e harrojnë folenë e tyre të vjetër. Lejlekët e fshatit tim nuk pyesin as për Korona virusin! Për ta nuk ka kufij të pa prekur, të ndaluar dhe të mbyllur. Pse është çerdhja e rrëzuar? Kjo është histori më vete. Para tre vjetësh i aksidentoi një njeri me makinë dhe për pak nuk u vranë tre zogjt e lejlekut. Kësaj i thonë fat në fatkeqësi!
Shkon tani edhe kjo poezi:
ARDHJA E LEJLEKUT
O lejlek këmbëgjatë,
Paske ardhur që me natë,
kaptove male dhe çdo gjë tjetër,
Erdhe prapë në fole të vjetër,
O lejlek o pendëbardhë,
Veroren tani do ta vë në dardhë.
Në një degë trëndafili,
Tani do të këndojë dhe bilbili.
Gëzimi i parë ishe ti,
Gëzimi i dytë shtegtarë fëmijët e mi,
Kur do të më kthehen në shtëpi !
Ta mbush shpirtin ngrohtësi.
Bexhet Asani
