TI ISHE NJË METEOR
(Kushtuar mësueses Gjenoveva Matos)
1928 – 1948
Ishe një vajzë e re, e mitur,
Ende e njomë, e parritur.
Duhej të kaloje baltrave, në moçal,
Të vije në fshatin tim, në mal.
T’ u mësoje shkrim e këndim,
Vije plot gaz, pa përtim.
Në katundin tim, shkëmb e gur,
Punoje nën dritën e kandilit me vjagur.
Gjenovefë ti ishe me të vërtetë vajzë e mitur,
Fshatarët të donin, sikur me ta të ishe rritur.
Ju flisje për ilirët, për Skënderbenë,
E ta donin popullin, ta donin atdhenë.
Ti ishe një yll për ta, ti ishe një dritë,
Si qiriri i Naimit, natën ua bëre ditë.
I përshëndete motrat e tua, me dor’,
Në përjetësi ike e re, si një meteor..!